Kim bilir kaç imtihandan çıktı ırkım alnı ak
’Bitti’ derken son musîbet derde dûçâr kıldı Hakk


İz bırakmaz zannederdim kalbe kasvet her belâ
Yandı heyhat, yandı sînem, sanki dersin Kerbelâ


Hem basîret dersi verdik hem bakarken kördü göz
Sözde kardeş bildiğinden bin ihânet gördü göz


Mûteber bir kul sanırken, pîri fânî bir beden
Yen içinden yivli hançer, haçtı sarkan cübbeden


Bakmadan hiç rûz-i mahşer fasl-ı ukbâ kısmına
Secde etmek müptezellik kutlu kavmin hasmına


Sûretinden iz ararken bunca yıldır lâinin
Sezdi millet maskesinden bed sesinden hâinin


Saldırırken her cenahtan iplerinden kurtulan
Garba bayram oldu hüznüm cân evimden yırtılan


Kan yağarken gökyüzünden kin kusarken top, tüfek
Kim bilir kaç anne eşsiz, şimdi öksüz, kaç bebek


Sendelerken bombalardan silkelerken zelzele
Yek vücut hem tek yürektik, korku saldık; el ele!


Bir hayalken Nesl-i Âsım kaybolurken her umut
Gür sesinden göçtü birden şems önünden son bulut


Ülkümüz bir, türkümüz bir, bir yürekten şarkımız
Aynı dâvâ, birdi düşman; yoktu artık farkımız


Bir taraftan tanka taşlar bir taraftan secdemiz
Tan doğarken dindi feryat indi kâbus perdemiz


Her saat bir yıldı sandık; hiç tükenmez, çok uzun
Bolca ibret dersi aldık On beşinden Temmuzun


Garba sorsan yoktu eksik tüm hazırlık tam idi
Gün batarken dîdesinden damlayan hüzzâm idi


Âh çekerken intizârdan ecnebînin bestesi
Tamdı çoktan kayd-ı Firdevs, nesl-i Kâbil listesi


Ayrılıktan muzdaripken can sıkarken her gedik
Şerri gördük silkelendik, bir ağızdan ’Dur!’ dedik


Yaklaşırken her delikten zehri illet engerek
İntihardır zevke dalmak, hem haramdır her döşek!


Yerle yeksan olsa gülzâr, yansa yurdum eskaza
Kavm-i Türk çün şan-şereftir ceng-i ekber, her gazâ


Biz ki en son kal’a - burcuz, Hakk’a tâbî öncü iz
Türk’ü bekler puslu dağlar, tüm tuzaklar, sığ deniz


Ahdimiz var söz ezelden bilmeyen çok; arz olur
Cenge dâvet varsa şâyet, Türk’e destan farz olur!


Mecit Aktürk


Fâ’ilâtün / fâ’ilâtün / fâ’ilâtün / fâ’ilün