Dengesini kurmakta, zorlanan bebek gibi
Attığım her adımda, yıkıldım görenim yok
Kurulsam da kalplere, masmavi çiçek gibi
Gölgemden habersizim, yok oldum görenim yok

Ellerime her zaman, el olan eller ile
Vuslata erdirmeyen, çilekeş yollar ile
Varlığımdan habersiz, vefasız kullar ile
Baş başa yaşamaktan, sıkıldım görenim yok

Arının kat ettiği, yollardan ahkâm alıp
Dumandan arta kalan, küllerden ilham alıp
Nilüfere can veren, çöllerden makam alıp
Sonunda inzivaya çekildim görenim yok

Düşlediğim düzende, olmayınca insicam
Arifede kalırdım, eller yaparken bayram
Dertlerim depreşirken, uykudayken el âlem
İkilerde, üçlerde çok oldum görenim yok

Koştururken atımı, sevdanın kulvarında
Nanköre yer vermeden, gönlümün civarında
Yönümü bulmak için, Gülistan Diyarı’nda
Yıldızların tahtına dikildim görenim yok

Çok depremler görsem de, yıkılmayan bir dağım
Çağrıldığım her sesin, peşinden kopan çığım
Temelinden sarsıldı, hayata olan bağım
Hazan yaprağı gibi döküldüm görenim yok

Karıncalar tanığım, seher vakti şakırken
Delibal’dan çıt yoktu, gönlüm mekik dokurken
Baharı düşünmedim, kışa meydan okurken
Yalan dünya ben sana, takıldım görenim yok

DELİBAL – Celil ÇINKIR