GÖCÜK AY

Göcük ayın altısı karakışın başıydı
Görünen, zelzelenin çatık kara kaşıydı
Yıkılan, hayatların tuğlasıydı taşıydı
Betonlar arasından bir ses soluk çıkmadı
Hiç bir şubat bu kadar üşütmedi yakmadı

Mahşerin ortasında düşler gülüşler bitti
Enkaz altında sessiz çaresiz canlar yitti
Issız bir veda ile güneş doğmadan gitti
Zaman durdu, gök çöktü, sular dondu akmadı
Hiç bir şubat bu kadar üşütmedi yakmadı

Karanlığa gömüldü çıt çıkmadı diyardan
Can pazarı yaşandı yollar kapandı kardan
Kimi "evladım" dedi kimi ayrıldı yardan
Ölüm uykuda buldu yedi yedi bıkmadı
Hiç bir şubat bu kadar üşütmedi yakmadı

Vatanımda hüzün var neşeye gölge vurdu
On bir ilim harabe Azrail pusu kurdu
Seksen milyon el ele dimdik ayakta durdu
Yüzyılın felaketi kardeşliği yıkmadı
Hiç bir şubat bu kadar üşütmedi yakmadı

Afetlerde, savaşta pes etmedik yılmadık
Sevinçte ve tasada ayrı gayrı olmadık
Hür doğduk hür yaşadık esarette kalmadık
Birlik oldu milletim başka söze bakmadı
Hiç bir şubat bu kadar üşütmedi yakmadı

Sevgi, saygı, hoşgörü, insanlıktır yolumuz
Merhametle sararız kırılsa da kolumuz
Meskenimiz gülizar, incinmesin solumuz
Bu topraklar göğsüne başka çiçek takmadı
Hiç bir şubat bu kadar üşütmedi yakmadı