saat 9 suları dışarda , gökyüzüne doğru kosudayim
üstüm başım ter , sahil kenarındayım
12 suları , yıkık dökük bı banktayım
ben bu dünyanın en azimli adamıyım

geçmiyor ki kuruntularım gözlerimin önünden
yardım edebilir misin lavinia
soğuk vurmaya başladı terlemiş sırtıma
ışık tut damarlarımın karanlığında gezinen kayıklara
beni konuştur , derdimi anlattır bana
uyuya kalmışım bankta

saat 2 suları
başıma üşüşmüşler , korkup kaçıyorum
koşuşturuyorum uzaklara , ’birini bulma umuduyla
yardım istemeliyim birinden geliyorlar pesimden
yavaşlıyor ayaklarım kapatıyorlar farkı
nereye koşarken yorulmuş ayaklarım
nasıl da farkına varamamışım

saat 7 suları bı kaldırımda baygınım
bı kadın yaklaştı yanıma uyandırdı beni
uyandığımda bı köpek yalıyordu yüzümü
bana bir parça umut bir parça sevgi getirmişti
okşadım yüzünü dost olduk adını bile bilmediğim bi varlıkla
artık aynı yolumuz yönümüz aynı fakat farklı uzunlukta adımlarımız
beklemeli beni karanlığın kıvrımında
nereye gittiğini göstermeli
yoksa kaybederim tek sevgimi

saat 11 suları yine koşudayım
banktan kalktım bu sefer yalnızım
rahat rahat ilerliyorum hayallerime , baskı yok üstümde
zaten zincir vuramaz hiçbiri benim hayallerime
solumda korkularım sağımda hayallerim
ben tabikide otobandayım ve kurallara uyuyorum
sanki kaldırımda sanki küçük bir bankta
haksızlık neredeyse yardım uzatırım kendime
küçük dostum da yok yanımda nerede bilmiyorum

eğile eğile geçerler önünden kulakları tıkalı gözleri kapalı
yardım edemez hiçbiri bana
bu uğurda niyetlenen yok sonuçta
uyuduğum bankları kaldırmışlar
hedef koydum niyetlendim ve koştum
artık arafa ulaştım
bir kadın yaklaşıyor çimenlerin arasından
uyandım yüzümde hafif bı ıslaklık yanımda , ufak bir gülümsemeyle bana bakıyordu
işte o an anladım ben
hayal hayal nereye kadar