Olsaydı da süpürseydi şu sakal yeri
Fırsat verir miydim yaşanan şu dramlara
Çok söyledim, ısrar da etmiştim hani
Nasıl döneceksin şimdi o baharlara.

İsterdim ki mutluluk oyunu asla bitmesin
Bükülmesin belin, ruhunsa incimesin
Ve nasıl olsa seyrinde sefa da sürerdin
Ezelden belliydi hakikat ne çok söyledim
İnat ettikçe sen beni, beni de tükettin
Keşkelere kalmasaydı hayat, şimdi hazandır
Kulak tıkanılan o gerçekler, şimdi cezandır.

Daha fazlasıyla olsaydı her şeyde güzellik
Tutardık o güneşi de kafeste, esir ederdik
Oysa yerinde de karanlığı yaşamalı ki insan
Doğan güne can bulsun, hem de heyecan.

Umutlarımızı öteledik bir bilinmeze
Belki ömür yeter, kısmet ise yaşanır
Sana sen olduğun içindi mazideki sevimli tavır
Bana ben olmamdan ötürü mü bu kahır.

Kimseleri değiştirmek gerekmez, o fıtratıdır
İnsanı güzel yapan edebi, aklı, heyecanıdır
Nerede kaldı bunlardan bir edep dışında baki
Silip süpürüldü diğerleri, aradığın kâr hani.

Zorluklar doğasındansa hayatın aşılabilir
İnsanların zulmü ise bardağı taşırabilir
Her ne gelse başa Hak`tan saymalıydı inan
Tek yönde yürünmez ki yol, sonu hezeyan.

Ben demek her işin başında özne ise
Yokum orada artık pes, hal böyleyse
Yılgınım her şeyin önüne kendini koyandan
Sessizliğimiz edeptendir ve yakıcı diğeriyse
Ne akıldan ardan, emekten, eminim ki egodan.

Koşuşturması kesilmemelidir insanın, o özüdür
Tebessümlü yüze bakıştaki sert, say ki ölümdür
Açılan kolları ve nağmeli dili görmemek var ya
İşte bundan ötürü kanar ,dinmez şu yara.

Ne ahların ne de vahların lazım köyü
Yaşarken sevmek gerek, rahat bırak ölüyü
Okusan da gazelini aşkın hicazdan ne çıkar
Yıllara verilen emeği görmemekse ahu zar.

Ve sevgili ya bana beni katmalısın son demde
Ya da sürdür ki bu gidişi, perde kalksın ecelle
Dokunacaksan şefkatle, uzat kolları ki can katsın
Eza etme artık ha, bir selâm var okunmasın.

Oğuzhan KÜLTE