5
Yorum
22
Beğeni
5,0
Puan
545
Okunma
Öfkeli rüzgârlar gibiydi suskunluğum
savruldu sözcüklerim her bir yana
akşamdan kalma hecelerin
sersemliğiyle uyurdum her gece
uyandığımda ezberimde kalanların
bitmek bilmeyen sarhoşluğdu
dilime gönlüme ürperti serperdi
belki bir öksüz yüreğin son dileği
Belki sona yaklaşmanin telaşıydı
kimbilir.
Üzülme senin suçun değildi
ben hep buharı üstünde karlı kıştım,
bahara hasretini gizlemiş
özlemlerinde boğulan
aşınmış hayatın
yorgun yolcusuna
kim yoldaş olur ki?.
Aliye Uyanık
5.0
100% (14)
Cevap Yaz