Nedir senin biz İnsanlardan çektiklerin?...
Bilirim, bizden ne kadar çok çektin...
Evet, şikayetcisin!...
Hergün üzerinde tepindik.
Savaşlar yaptık!..
Yaktık!..
Yıktık!..
Kazdık!..
Bozduk!..
Deldik!..
Ellenmedik!..
Oynamadık!..
yer bırakmadık!...
Üst üste binalar, fabrikalar, alış veriş merkezleri diktik.
Dağları deldik!..
Tüneller açtık!...
Yollar yaptık!..
Dereleri kuruttuk!...
Denizleri pislettik!...
Maden ocakları açtık!...
Gömü hazine dedik!...
Çukurlar kazdık!...
Ağaçları kestik!...
Ormanları yaktık oksijen bitti...
Binimum Yuvasız kuşlarla canlılar gitti...
Ekinler kurudu...
Suyumuz yitti, kayboldu...
Ekin ekilecek, tarla...
Sürülecek, bağ bahçe, yapılacak yer kalmadı...
Gürül gürül akan dereler...
Akmaz oldu...
Nehirler kirlendi...
Hepsi taşlarla doldu...
Renkleri soldu.
Dünyanın dengesi bozuldu...
Toprak çoraklaştı, kurudu...
Yağmur yağmaz oldu...
Hayvanlar otlayacak yersiz kaldı?
Evet, koca Dünya nefes alınacak yerin kalmadı...
Bize kızdın!
Doğal afetlerle bizi cezalandirdın...
Anlamadık!...
Rüzgarlar esti.
Fırtınalar koptu.
Dinlemedik!...
Depremler oldu.
Umursamadık!...
Yağmurlar yağdı.
Seller aktı.
Aldırış etmedik!...
Tufanlar, kıyametler koptu...
Nuh’un sesine kulak vermedik!...
Dinçer Dayı