Bulutlar patlıyordu ela gözlerimde
Kirpiklerim uykusuz, kirpiklerim tonlarca ağırdı
Baykuş sesleri korkularıma karışırdı gecede
Sensiz darmadağınım
Bitecekmi bilmem bu özlem

Her gün doğumunda yeniden ayaktayım
Çökük omuzlarım,penceremde yağmurlarım
Bir akrep kuyruğuna sarıyor zaman
Okyanuslar dolusu haykırıyordu gözlerim
Sen yoktun...zaman sensizdi , kimsesizdim
Yokluğunun cehennemi oturmuştu hücrelerime

Bir yerde güçlüydüm; gözlerin saklıydı gözlerimde
Bir yerde avutamıyordum içimin yılgınlığını
Uykusuz dolaşıyordum gece yarılarında
Eylül rüzgarları esiyordu perişan saçlarımda
Alay edercesine gülüyordu ateş böcekleri
Bilemediğim acılar büyüyordu yüreğimde dağ dağ

Üşümüşlüğüm kardan değil, yağmurdan değil
Sensizlikten, yokluğun buz dağları misali içimde
Çaresiz avuçlarımda solup gidiyor mevsimler
Albümlerin içinde kayboluyorum, sararmış resimler
İçimi şişlerken o eski günler
Başımda ateşler yanmıyor sanma
Bu ayrılığın günahını kime yüklerim ki
Tek sığındığım ki ; O’na sitemim !!!
*

Günay Koçak

04.04.2023