ADI YOK BUNUN

Lüks bir otel odasında
pembe pembe kanadı
bekaret
çiçekli yatak örtüsüne
serildi kaldı
öylecene
yapayalnız
tutkulu bir volkandı
içine akan
sevgi yoktu
şefkat bile
yandı yandı
suskun ıpıssız
gözyaşsız
vaatler yanılsamaydı
hep acımasızlığı gizleyen
hırçın karalamalarla
yine de kirlenmedi beyaz
aktı gitti suyla
ince ince
saydam resimler çizdi
şaşkın yaralı bekledi
korkusunu avucunda sakladı
bırakıverdi boşluğun göğsüne
başını yasladı bilmenin sızısına
o sızı ki iz bırakarak büyütür
artık yokolmuştu bekaret
yorgansız çarşafsız çırılçıplak
kadın olmanın onurunu yitirmeden
her düşündüğünde gülümsüyor
pembe pembe kanayan çiçeği
yalnızca kilit kırılmıştı
ve açılmıştı kapı
sızdırıyordu ışığını
gizem gizem
dokunmanın tadı damağında
elinde mavi beyaz güllerle
çağırabilir istediği konuğu
tenine
nasılsa kanamamayı öğrenmişti
büyümüştü açık kırmızı
tertemiz
tüm yorumların ötesinde
adı yoktu bunun
Nilgün acar
09. 09. 2008