Sen yokken
Geceyi bin
Yıldıza bölerdim
Uykuyu kendime
Haram ederdim
Yorgun sabahlara
Güneşsiz yarınlara
Uyanırdı her gün yüreğim
Ağlardım bütün gece boyu
Ìçe akıtılan gözyaşı
Kimse görmezdi

Yağmur yağdığında
Bu Şehir’de
Damla damla
Düşerdi özlem
Islanmak değildi
Beni korkutan
O damlalarda boğulmaktı
Yokluğun beni boğardı
Öyle zordu ki dayanmak
Sensiz geçen her dakika
Yüreğime çözülmeyecek
Bir düğüm atardı
Sıkılırdım
Bunalırdım da
Ìsyan bile edemezdim
Sesim çıkmazdı

Beni umursarmıydın
Böylesine acı
Çekmemi anlarmıydın
Hiç bilmiyorum
Yoktun
Çünki olsaydın
Ben böyle
Acı çekmezdim ki
Olsaydın
Özlemek denen şeyin
Bu kadar zor
Olduğunu bilmezdim ki
Ah sevgilim
Neden yanımda değilsin ki

Kendimle savaşıyorum
Seni sevmekten
Kurtulmalıyım diye
Öylesine karışık
Bir denklemki bu
Seni..
Sevmekten kurtulamazsam
Benligimi yitireceğim
Ben..
Ben olmaktan
Çıkacağım biliyorum
Kurtulmayı başarırsam
Bu kez
Yüreğimde ki bu boşluğu
Nasıl dolduracağım peki
Sensizliği yaşamaya
Alışmaktan da
Çok korkuyorum



sevay