suskunluğun örtüldü üstüme bir yorgan gibi
gözlerim açık sonuna kadar, kalbin kapalı
çekmiş fermuarını dilin, gözlerin ölgün
suretinde tavan fareleri gezinir
kemirir geleceğe ait senli düşlerimi


konuş isterim dünden bu günden
memleket sorunlarından, insanlıktan
sesinden duyayım dünyanın iyi yöne gittiğini
umut ısmarlamayayım, gelecek baharlara
usul usul açsın sevgi çiçeğim


akıp giden ömür nehri sensiz ıpıssız
çarpa çarpa ilerliyor taşlara
yosunlar sarıyor çevresini
çirkin sesli kurbağalar vıraklıyor
daha değmemişti ayaklarımız birlikte
söğüt gölgeli kuytu serin sulara


suskunluğun hayatı olmaz inan ki
cenaze yüklüdür alnımızı buruşturan
günleri çehresiyle devirir geçer
mat olursun, her sabah yeniden ölürken
doğmaya acıkır güneş
öyle kararır ki yüzler


susma! çek suskunluk yorganını üstümden
doğal bir şok olsun bana konuşman
sesinde uyanayım sabaha..

06. 02. 2015 / Nazik Gülünay