evlerin bacaları yakındı birbirine
kimi yerde değerdi toprak kaşlar birbirine
kocaman duygular yaşardık
karanfil sokağında
oysa yaşayacak kadardı
evler, duvar dipleri, merdivenler


küçük bahçelerinde beyaz güller
pencere kenarlarında sardunyalar
kanatlı kapılardan tahta merdivenlerle
pencereleri küçük, aydınlığı büyük
evlere girilirdi
elektrik girmemişti kimi eve
gaz lambası çevresinde toplanılır
nuru akıtılırdı gözlerin


bu yıkık duvarların arkasında neler yaşandı
kardeş büyüttü kardeşi
sırtında taşıdı
bilmezdi büyüdükçe
daha çok büyüyecekti küçük kardeş
gözünde ufalacaktı abla
pinokya da değildi ama
büyüyecekti burnu


hüzünler sevgiler birlikte yaşanırdı bu sokakta
bazen yasa boğuldu küçük evler
bazen düğün dernek oyun türkü
hayatın kendisiydi yani
öyle kolay yıkılmazdı
evler yıkılsa da..


13. 02. 2016 / Nazik Gülünay