Şimdi
Sabahın erken saatlerinde
Õlümüne yudumluyorum bir fincan kahveyi
Gamzelerimde hüznün çilekeş damlaları
Kılı kırk yaran hasretinle
Sarılıyorum yokluğuna
Yokluğun gittiğin on dört şubattan beri ölüme eş



Aklıma
İsmime methiyeler dizen babaannemi çok sevişin geliyor
Bir de beni
Buğulu satırların eşliğinde
Burnumun direği sızlıyor
Titrek parmaklarımla
Can evinden vurulan kızın olarak yazıyorum bunu sana



....



Gittiğin gün
Öyle güzel hüzün seli aktı ki gözbebeklerimden
Bütün ölümlüler kıskandı bizi
Sensizliği hiç bu kadar yakından tatmamıştım
Tanımadık bir yokoluşla
Vura vura dövdüm döşümü
Güya acıya mutluluk hormonlarımla karşı gelecektim
Olmadı
Ve hala dövüyorum bağrımdaki bitimsiz acıyı
Tükenmiyor
Gün geçtikçe güçleniyor
Çok arıyorum saçlarımdaki kırgınlıklara iyi gelen şefkâtini

Âhhh baba
Bütün gemileri yakıp
Çıkıp gelsen diyorum
Geçmişin sis perdesi aralansa öpülesi ellerinde
Karlı güneşler doğmasa şafağa sen kala



Hep seni bekleyen iki belikli kız olsam
Dindirsen hasretin s’ağır çığlıklarını
Kızım deyip sarılsan
Dursa zaman
Öylece kalakalsak



Siyah bir kuğunun
Kırmızı gagasında yansa hüzün
Denize savursa matemin küllerini gurbet rüzgarı
Ölüm bizden ırak olsa
Yaşamak hep senin kollarında can bulsa....







nagihan

14 Şubatı hiç sevmiyorum artık canım babam
Mekanım Cennet olsun
Kalbimdesin

14/02/2008 bizi bırakıp gittin ebediyete 😥😥