Dedin ki....

Son nefesinde...

Ağlamakla bitseydi herşey
Ben doğarken biterdim daha
Daha babam ilk döğdüğünde biterdim
Bir bel kemerinin şakırtılarında
Ağlamak kaçıştır bitmekten
Kaçış ağlamaktır bilmeden
Zaten bilinen herşey
O kadar az ki
Bilinmeyenden
Bilmediğini bilmek bile
O kapının kulpudur
Açmaya doyamadığın
Sen sen olduğunda
Ve anladığında
Bilmenin gururunu bedeninde
Dokunacaktır zaman gözyaşlarına
Ve yağmur olacaktır
Bildiğin herşey
Sel olup akacaktır
Bir bilinmez vadiye
Kıyamet bitinceye kadar....


Dedim ki

Son nefesimde...

Çözdüğün zaman bilmeceydi
Sakın bakma geriye
Urganım tavandadır hala
Ucunda ben yoksam eğer
Hayra yorma
Gökte değildir meczup
İçindedir insanın
Ufuk kızarıyorsa
Utancımdandır bil
Şaşkınsa ruhum biraz
Sessizce çekil
Çözemiyorum korkma
Bu bilmece bizim
Sen ben yarattık istemeden
Birlikte çözeriz
İstersek eğer
Bir seher vakti

Dedik ki

Son nefesimizde...

Buğday başakları kadar sarıydı zaman
İçimizde güneşler büyütürdü sevgileri
Tenimizde korkular hasada dursa bir an
Sevgiyle aşıverirdik yenilgileri
Ulaşmak zor biliyoruz limansız sevgilere
Ne kadar sığınsakda insafsız kelimelere
Bir an için ısınmak gerekirse buzların ülkesinde
"Seni çağırırdım gülüm inan son nefesimde"
Şu kısacık ömürde ve yaşadığımız sevda ülkesinde
Ne varsa ne anlatılacaksa anlattık birbirimize
Artık huzurlu ve daha mutlu sayabiliriz kendimizi
Ölüm gelecekse gelsin çünkü biliyoruz sevgimizi

"Ölüm asude bahar ülkesiydi" o an