SEN-II

Ezberlediğim şiirleri okurdum okula giderken
En çok okuduğum da duvar yazılarıydı kampüste
Karşılaşmak istediklerime benzetirdim gelip geçenleri
Birini sen zannederdim, duraklardım
En çok duvar yazılarına takılırdım
Bazen fal tutardım yazılanlardan
Senin adını sayardım, ve memleketinin adını..
Hangi duvarda kaç tane sen varsa
Ve teninde, kaç yerde, kaç tane ben varsa
Hepsini ezbere bilirdim , parametrik gibi
Posta kutularını karıştırdığımda
Önce seni arardım mektupların arasında
Kantinde de ikimizin yeri vardı
Sen olmasan da ben vardım hep ikimizin yerine
Aklımca tasvirini yapardım senin
Çözemezdim bazen anlamını gülmenin
Nedensiz ve densiz gülmelerinin
Seni entegre ederdim, artardın, büyürdün, büyülüydün
Türevini alırdım bazen de, küçülürdün
Yani gözümde hiç sabitleştiremediğimdin

Kim bilir kaç kişi tepmiştir bu fakültenin kirini
Kaç aşık dolaşmıştır bu kampüsün bahçesini
Tahmin etmeye çalışırdım hepsini
Yemekhanedeki kaşıklara kaç dudak değdiğini
Dudaklarının değip, değmediğini mesela..

Yine seni varsayardım yanımda
Bu cebirsel varsayımlardan vazgeçerdim
Vazgeçerdim tekdüze hayallerimden
Bir sendin içimdeki metrik değişken
Seni Newton’a sorardım sansürsüzce
Bir tez uydururdum, sendeki çekim gücüne
Hayalimdeki seni şekillendirirdim
Her seferinde dönerdin başkalaşım kütlesine
- "Dünyan olmak isterdim, fen ilmine gam
Seni dünyama çeken çekim kuvvetine zam"
Böylece eni konu seni bilirdim, bilimsizcesine

İsmini kazardım banklara, bazen de yazardım
Sonra dönüp onları tek tek sayardım
Bir de fal tutardım çift-tek mi diye
Çıkma olasılığı yarı yarıya, ama ben...
Ben tamamlardım, en yakın banka yine yazardım..
Olasılık teorisine, ve sayılara kızardım
Sen bütün varlıklara numuneydin, öyle sezerdim
İnsan olman insanlığın tasvirine yeterdi
Aklımca sen ne çok şeydin, var olan her şeydin
Korkutuyordu, varlığının ölümlü varsayımı
Aşkı, sevdayı, arzuyu sende bitirirdim
Dünyamı hayallerinle sonlandırırdım
Ezberlediğim şiirleri okurdum çıkıp giderken...

1995 / İstanbul