GİTTİN BOZULDU TILSIM

Sen gittin, belendin, yandı genzim
Ben umarsız ve dalgalı bir denizim
Gittin ya duruldum, kayboldu izim
Gittin, tırmalandım, soldu benzim

Gitmeseydin yanında kalacaktım
Bir fasıl belki bekleyecektim
Belki nazlanacak ağlayacaktım
Gitmeseydin bembeyaz kar olacaktım

Sen gittin dinmedi yüreklerde sızı
Gidecek ne vardı, ömrümün ilk yazı?
Bağırdım, duyulmadı kalbimin avazı
Yine de gittin kesilmedi kaderin hızı

Gittin güneş battı, hayat bitti mahallenizde
Döküldü, duman oldu, tütsün kaldı evinizde
Gittin diye güller ve bülbüller şimdi perhizde
Gittin ya, balıklar bile uzaklaştı dehlizde

Kırıldı kalanların kanadı sen gittiğinde
Sızıların başladı, ağıtlar bittiğinde
Her kes sus pus oldu kaderin nezdinde
Yok gidişinin yeri ne mezhepte ne dinde

Benim kekik kokulum, siyah incim
Sen gittiğinde tükendi tüm sevincim
Gittin diye bak benim için sallanıyor sicim
Boyun eğmek kaldı bana, kırıldı direncim

Gittin gökkuşağının bir rengi gitti
Bir şehir figan etti, tabular intihar etti
Gidişinin ateşi çok yürekler eritti
Gittin ben aklımı, aklım beni terk etti
Dizlerimin ve gözlerimin feri de gitti

Öyle bir gitmek ki soğruluyor beynimde
Gidişinin sancısı tuttu tam ense kökümde
Uyumuşum, gidişini göremedim düşümde
Uyandım ki gitmişsin, sıra söz kesimde

Şair << Eğri çizgileri düzeltemedim
Dediğim yollarda yürütemedim
Pervazsız dillerin pörsüttüğü gül
Seni gönlümce büyütemedim>> diyor..

Ben de << İtiraz ettim senin gidişine
Kendime muhalifim, rastlamadım eşine
Hayat kelepir değil, serkeştir dedim
Anlatamadım, kendime dedim ki git işine>>

Ve yine << Sana gitme diyemedim
Yunusça serzendim , engelleyemedim
Bir entrikalık serzenişi benimkisi
Sana son sözümü söyleyemedim>> diyorum..

Diyordum ki kapandı gam penceresi
Düştü Anzıhlanın ipekten peçesi
Bitti ilk bahar, şimdi gidişinin ertesi
Gitmiştin vesselam , şiirlerimin son hecesi
Oysa yoktu gidişinin hiç bir gerekçesi...

Yakup KOÇAK /İstanbul