__________________________ Tozlu raflarda kalmış...

Kuşkum kalmadı artık, sensiz bu hayat boşmuş!
Ömrümün her anını, senmişsin ya dolduran...
Gönlüm gereksiz yere, başka kollara koşmuş!
Sevdanmış meğer aşkın deryasına daldıran...

Durma, tekrar kapına getirişinle öğün!
Bak, tabanı yarıldı, nem yüklü mavi göğün!
Kanma söylenenlere etraftan varın yoğun!
Ben yandım, ben kavruldum, olmadı hiç aldıran...

Bilmem nasıl ayrıldım, senin gibi bir yardan?
Öyle bozulmuştuk ki, düştük çaptan, ayardan!
Farkımız mı kalmıştı sanki deli rüzgârdan?
İşte oydu ya benim, saçlarımı yolduran...

Şu özlem denizinden çıkamadım bir türlü!
Neler geçer aklımdan, bir bilsen türlü, türlü!
Yumulmayı unutan gözler, tam bir özürlü!
Meğer senin sevdanmış uykuları böldüren...

Çok bulanmıştı kafam, aka, aka duruldum...
Hiç affetmem demişsin; emin ol ki kırıldım!
Aç artık kollarını, billahi çok yoruldum!
Senin hasretin beni kıdım, kıdım öldüren...

Mecnuna döndüm sanki karıştı saç, sakalım...
Herkes dalga geçiyor, bir yoluna bakalım!
Açalım gönlümüzü, inadı bırakalım;
Hep bu halimiz bizi el âleme güldüren...

Antalya-2012/09
Halil Şakir Taşçıoğlu

NOT: Edebiyat defteri sitemizde ilk defa yayınlanıyor...