Unuturlar seni ey gönül, gel üzülme boşuna
Otur kenarına çiselerken damları yağmurun,
Anlarsın biraz bakınca farkedilmemişsin kimsece
Bir nüvesini ararsın içten içe şu mutluluğun
Şarkılar dökülsün ta içinden damlaların sesine
Anla ki artık şunu, iyi hissettirecek seni gönle cila.

Kimseler olsa da hoş olmasa da kuytusunda ormanın
Şimdilerde hiç neşesi kalmmamıştır kahkahalı harmanın
Dallar bile küsmüsler sanki, ağırca bir yük için gerilmiş
Daha yağmadan karı mevsimin bu hezeyandır, eziliş
Her şeyin müsebbibi değildin, asla da olmayacaksın
Bırak içindeki kan yıllar öncesi gibi delice aksın
Varsın eleştirsinler, hor da baksınlar bir arada
Yarınların için nefestir çek içine, gönle cila.

Yine düşmüş omuzlar, bakışlar nemli, ufkunda sis
İnsanların bir kısmı neden umarsız, egolu ve hasis
Paylaş ki sen umudu, hüzünler evrilsin tebessüme
Yeniden doğmak gisidir bu, senden başlayan adımla
Değer katabilmelerin ışığında vardır insan yarınlara
Uzanışın adıdır güne bu duruş ve gönle cila.

Kanadımız mı olması gerekir uçabilmek için
Bırak her şeyi gerilerde kalsın, takıntılar ne için
Daha doğmayan günü yitirmek demektir bu durum
Duygularda yarım kalmışlığın sonu kaostur ve uçurum
Elde ne varsa onlarla da bulunur istikamete yürüyüş
Güzel hiissiyatlardan doğacaktır içte olumlu görüş
Yeterki batmadan ilerlemek için olsun adımlar ileri
Mazideki yaralara da çare olacaktır bu hem de aleni
Sensin işte sen, içinde varlığın gücü, kudreti var, baksana
Yabana atmamalıdır şu hissedişİ, inan ki o gönle cila.

Oğuzhan KÜLTE