Samanyolu kuşlarıyla sözleştim
Bir gece yarısıydı
Saat henüz ikiyi vurmamıştı
Kanatlarına doldurduğu yıldızları
Pusulam yapıp
Ay dedeye doğru uçtuk


-İçimdeki umutlar sinsice vurulmadan-


Çocuktum bir zamanlar
Ateş böceklerini seyredalardım
Uğur böcekleri mutluluk türküsü fısıldarken
Üç hecelik yedi harfli ömrümde
Kanatları kırılmayan sakin bir rüzgârdım
Gökten taş yağsa başımı yaramazdı


-Yaralarım vardı diz boyumu aşmayan annemin öptüğü-


Âhhh şimdi
Tam da bu vakitte
Üç kelebek saltanatında
Gökyüzünün kırılgan durağına oturup ağladım
Soldu yüreğimin yeniyetme sevinci
Sadece Jüpiter’e değil
Bütün gezegenlere sığmadı
Sâralı hüznüm


-Yetim ve öksüzlüğüm yürek boyumu aştı-


Candan kanatlarım kırıldı
Tek tek
Zaten ten renginde şimdi bütün aşklar
Yağan yağmurun da hatırı yok
İçilen kahvelerin de


-Asıl kıymet verdiklerim tuz buz etti can evimi-


Bir gök taşı düştü çaresizliğimin üzerine
Şimdi...
Dindir dindirebilirsen ellerimin kederini aşk
Yıka gözyaşlarınla kanayan yaralarımı
Küllerimden en çok maviyi topla


-İnadına , herşeye karşı yaşamak adına-


Son kez incitmeden öp ki gülüşümün sesinden
Mutluluk rehin kalsın ağzımın kuş tutan kenarında
Ben sevdiklerimle helâlleşmeden
Annemin,babamın hayır duasından nasiplenmeden


-Bugün de-


Ö l m e y e y i m a ş k





nagihan