Ölü iklimler var ikbali hüzün ve ölü bir şehrin kokan nefesi
Derdest olmuş sözcükler aşka nazire eden yalnızlığı
Katlayan ve kıtlayan bir özlemi
Yâd etti edilesi
Hıçkıran kalemin tebessüm ehli şaire öfkesi.

Sezileri var şairin lakin değil asla bir içimlik
Bir ömürlük sevmelerin meali içinde kıpraşan
O yaralı kimlik
Muadili nice duygu
Ahkâm kesenlere yanıtı ise suskunluk ve şiir
Elbet başını tek yasladığı Rabbi
Derdi tasası ne kibirli ne sıradan
Gönül gözünde devasa bir ışık
Her kimse onu biteviye yaralayan

Hüzün sırnaşık ve büyüyen bir yangın
Var illa ki çaresi
Sergüzeşt besteler aşkın ilahisi
Serden geçen yardan geçen
Yalnızlığı değildi şair seçen
Mukadderat sığındığı
Günler geceler aralıksız sınandığı
Kâfir gölgeler hazandan sökün eden
Dökülen her sarı yaprağa eziyet eden
Şairse sadık köküne bildiği kadar sevgiyi en büyük meziyet
Tecelli eden yeni günün hükmüyle

Sarıldığı umudun sarmalı nasıl ki kabul görecek kapısında Hakkın
Kaybolduğu kadar gücünün ve sarnıcı
İçine düştüğün kuyunun susuz varlığı
Sudan çıkan bir balık değil sevgisiz yaşamaktansa
Yandığına kadir yakardığı sadece Rabbi

Geçkin şehir geçkin rüzgâr
Ama her halükarda umut var
İman gücü kadar nedir onu bağlayan hayata?
Serpilen bir duygunun meali saklı içindeki bayırda:
Çıktığı o dik yokuş
Devrilesi bir kova su gibi içinde boğulduğu
Şems’in rüzgârı teselli bulduğu
Bir derviş gibi zikrine ihanet etmeyen fikri
Kurcalayan kimse şairin içindeki debdebeli hüznü

Kayıtsız kalamadığı kadar
Şairin tek yaptığı:
Seven yüreğin gücü
Saltanatı ömrün yitip gitti çoktan
Cefa yüklü her gün
Yürekte uçuşan tülün
Gizemi
Sandığında saklı şairin özlemi
En çok yârine ve kendine
Kelamın yittiği bir günün devindiği
Şiirin de sonuna geldiği
Aşikâr
Yandığı kadar yetindiği beslendiği rüzgâr

Bir yapraktan fazlası şair
Kökündeki gücü üfleyen ruhuna
Uğrunda hayallerinin
Kordan heceleri ziynet bilip taktığı boynuna…