KARANLIK…

Gecelere koştum, gecelere vurdum kendimi
Gündüz tat vermedi yalnızlığıma,
Yalnızlık daha da yalnızlaşınca anlamlanmalıydı…
Her nefes alışım senden daha uzağa gitmeme esen rüzgar dı

Geceye koştum mahrem yerlerini gördüm karanlığın
Zifiri örtü aralandı korktum, nefesim daraldı
Ama sana geri getirmedi dinen rüzgar beni
Ben nerdeydim? Işık yoktu; fenerim sensiz kalınca sönmüştü…

İnat ettim yılmadım
Koştum yorulmadım aydınlığa çıkarım diye
Işığı gördüm sandım, ışık ecel aydınlanmasıydı…..
Gecelere döndüm karanlık sardı kollarımı

Sevişmeyi denedim;
Öpmeye kalktım,tutmayı sarmayı düşündüm
Karanlıktı… hangi kötülüğün kollarında terler döktüm
BİLMİYORUM….

Sana yönelmek istedim
Denedim olmadı, pusulam yoktu yön bulamadım
Işığım yoktu; ışık sen olmalıydın…
ANLADIM’ ki ne sen ışık olabilmişsin

Nede ben aydınlığı gerçekten istemişim…….