Umutsuzluk son zamanlarda aldığım en büyük ödül oldu hayattan
Neyi kime şikayet edeceğimi bilmiyorum artık...
Bu sabah bile kalkarken yatağımdan içimi üşüten yalnızlık ayağıma dolandı
NEreye kadar taşıyacağım bilmiyorum bu karamsarlığı...

İzlenen filmlerdeki gibi kolay değil umut ekmek
Yada hayat o filmlere benzemiyor aslında,
Aklımda türlü düşüncelerle
Yine kendimi vurmaya yorgunum,yollara...

Artık sabahlar akşam gibi geliyor
Gözlerimdeki perde inmedi bir türlü,inmiyor...
Sabah olduğunu sadece tan vaktindeki ezandan anlıyorum
Gün kara gece katran kara...

Hani elini tutacak birileri çıkardı bu durumlarda?
Ben ellerimi hissetmiyorum artık
vücudum artık benim değil gibi
Ben emanetçi oldum bedenime...

Tadım tuzum yok ağzımın içi pas dolu,
Kalbim atıyor ama sadece hayatımı devam ettirme için
Hem eskisi gibi hızla çarptıracak biri yok...
Ölüm hiç bu kadar çekici gelmemişti bana....

Soğutuyorum kendimi hayattan
Volkanlar,lavlar benim için değil artık
Kutupta gibiyim dünyanın çekirdeğinde bile olsam
Kollarımı kapatıyorum kendime şöyle sıkıca kendimi sarsam...

Buda geçer diye şarkılar söylenirdi
Ben dinlemiyorum zaten
Umut’sa sadece bir çocuğa takılacak isim aklımda
Ben hayalerimi bile çöpe attım koşuyorum artık boşluğa....