DEVRİLMİŞ;DEVLEŞMİŞ;DEVRİK CÜMLELİ AŞK’ım…..

İlk zamanlarda güzeldi aşk
Güzeldi ona devrik cümlelerle bezenmiş karmakarışık şeyler yazmak
Ki o zaman ben buna şiir derdim…
Zaman geçti bazen zamanı ben geçtim;
Aşk büyüdü, dert eklendi,düştü omuz başlarım
Ama ben asla başımı düşürüp eğmedim…
Şiir ağlattım,cümlelerimi edepledim,devrilmişleri ayıkladım
Düzen getirdim…..
Biri geldi yaktı yıktı geçti;
Cümlelerim devrildi, aşk devrildi,omuzlarımın başı düştü
Ama ben düşmedim…
Şiiri öğrendim yetinmedim aşka öğrettim
Oda yetmedi yeni yetmelere ders verdim
Başkası vurdu çaldı çırptı
Gitti…..
Ama ben gitmedim…..
Ayaklarım yoruldu yürümekten, ellerim yoruldu yazmaktan,
Dilim yoruldu konuşmaktan, gözlerim yoruldu bakmaktan, okumaktan, görmekten
Ama ben yorulmadım, yılmadım;
YIKILMAKTAN….
Hep vurgunlar yedim; mercana dalar gibi, aşka dalmaktan
Baygın düştüm cümlelerim devrildi, aşka karıştım acıdı her yanım
Omuzlarım başımı dik tutamadığı zamandı
SEN nerden geldin de aldın ellerinin arasına kaldırdın
Artık bitti devrildim dediğim anda başımı…
Bir kere daha yazmayacaktım kalemle
Aşka dair hislerimi;
Devrilmiş başımla, devrik cümlelerimi
Sen çıka gelip kaldırdın ayağa beni DEVLEŞTİN büyüdükçe büyüdün
Ki o zamana kadar bildiğim tek şey
Dünyada kalan son devin adı KRONOS olan devin
Zeus tarafından öldürüldüğünü…..
Sen hangi DEV ‘sin hangi vücut bu denli büyük bir kalbi taşır içinde
Bilemedim hem zaten bilemeden de çekip gittin…
Ben bir daha dikleşemedim,omuzlarım çöktü,başım öne eğildi,cümlelerim
Cümlelerim öyle bir devrildi ki bir daha ne ben nede en edepli
Edebiyatçı bile düzeltemedi…..
İşte bunu anladığım gün;
DEVRİLMİŞ;DEVLEŞMİŞ;DEVRİK CÜMLELİ AŞK’ ım…..
Ben ben olmaktan,aşk benden,cümleler zihnimden,can bedenden
En önemlisi tanıdığım son DEV yani sen;
Çekip gittin sessizliğimin en derin çığlıklarıyla
Yaşamak istediğim EVREN’ den….
İşte bu yüzdendir ki Devlerin aşkı büyük olur ama sonunu hiç söylemediler ya;
DEV’ lerin verdiği acı anlatılamazmış…….