Menzile yönelen ruhum ah etmez
İmanla yeşeren gülüm var benim
Bağlamışım Hakka yanlışa gitmez
Kuran gibi yüce yolum var benim

Nefreti yıkarsan merhamet ile
Öfkeyi söndüren Yunus a gele
Allah Allah derken bülbüller güle
Semaya yükselen dilim var benim

İbrahim gibi Hak Hak deyip yandık
Eyüp sabrı ile taşa dayandık
Uykuda idik de şimdi uyandık
Rüyalarda gülen halim var benim

Gümana daldığım maziye inat
Dertleri dürtleyen gaziye inat
Hücremi titreten sızıya inat
Acıyla güçlenen dalım var benim

Ummanaya döktüm göz yaşlarımı
Pakladım içinde telaşlarımı
Gezdikce sayılırken kulaşlarım
Hücremde büyüyen il’im var benim

Ağzımdan çıkanı kulağım duyar
Hoşgörümü alıp sandığa koyar
Kiramen katibin onları sayar
Kovanım da arım balım var benim

Vakit varmı ne edilir edilmez
Odaklan ömrüne serap güdülmez
De ki acil - dünyadan boş gidilmez
Peşimden koşturan “ölüm “ var benim

Ayşe Kavak