0
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
299
Okunma
Duygularıma biçtiğin hüviyet,
unutulmuş yaraların sükûtuna ad koydu.
Ruhumdaki en mahrem köşesinde,
dilsiz çocukluklar asılı kaldı zamansız,
sen unuttun,
yetim bıraktın onları,
varlığın gölgesinde yitik.
Geride kalan bir fısıltı,
adını reddeden bir geçmişin yankısı,
varoluşun ağırlığı altında suskun.
Ben,
zamanın yarılmalarında bir yara,
kapanmayan, kanamayan,
ama varlığıyla sınanan,
bir anıt gibi dururum köşede
Sessizliğin boğuk ağırlığına dönüşen,
hiç söylenmemiş kelimelerle yüzleşirken,
unutulmuş duyguların kör kuyusunda,
geceyle göz göze geldim.
Sustum;
çünkü bazı acılar,
suskunluk içinde unutulur,
ama asla yok olmaz.
Ayşe Kavak
@herkes
+edebiyat
5.0
100% (7)
