Koygun bir kederle göğüme doğuyor güneş
Bulutların arasına saklanmış mavi
Dokunsam kirpiklerime kendi ellerimle ağlayacağım
Oysa ki seni öksüz ve yetimliğim tavan yaptığında tanımıştım
Hem annem olmuştun
Hem babam
Şefkât dolu ellerinle çocuğun gibi ne güzel sevmiştin acılarımı
Adete tapmıştım sana


Ben yine aynı benim
Değişmedim sevgilim
Sadece yıllandı çocuk kalbim birkaç asır önce
Mumyalanmış bedenimle sesleniyorum sana
Sen artı ben biz ediyor hâlâ
Hâlâ umudum var gemilerde gözlerimiz sevişirken
Cappucino içmeğe
Yavru ördekleri beslemeye
Umut işte
Can çıkana kadar çıkmıyor
Yoksa anlamı yok yaşamanın bizsiz
Bak kuşlar da göç ediyor duraksız
Şarkımızı mırıldanalım dokunaksız


Artık anla sevgilim
Nabzımı işgal etmiş son harfin
Fatih’in İstanbul’u ele geçirmesi gibi
İlk harfin hava gibi birşey
Memleket meselesi misâli içime işlemişsin
Oy benim kıskanç ve vefâlı yazgım
Olmazsan yaşayamam
Biliyorum olmazsam sen de yaşayamazsın


Bu şiiri sana yazmazsam
Küser balkondaki adımı bağışladığın çiçekler
Rayhan toplayan parmaklarım sökülür yerinden
Kin tutar yürüdüğümüz topraklar
Paramparça olur masum hayallerim


Kırmızı ışıkta kalmasın aşk
Çabuk olalım sevgilim
Kıyamet kopmadan
Angut kuşu sadakâtinde
Büyük harflerle tarih sayfalarına kazıyalım AŞK’ı





........









nagihan