Kara kuytu damlarında köyün
Dolunaylar gözlerimi emerken
Asılmışım anamın memesinden
Kesilmişim ağlamadan
Gülmeden

Tarlada sarı başaklar beklerdi anamı
Anamda anasının korkuları yok
Bitmiş çoktan uzaklara seferler
Yatmıyor yollarda yarı çıplak ölüler

Kaç kuşağın adresi kayıp
Ninem bir tarlaya gömmüş anasını
Şimdi çimen-çiçek bürümüş dört yanı
Gözükmezmiş entarisinin kırmızı kenarı

Kaçıncı ana kefensiz gömülen
Ve bir sarı başakta gülen

Anamın anası acıların dağıydı
Seferberlik yıllarını sayıklar
Bir dert yumağıydı

Oturunca sükun bulurdu dört yan
Kalkınca herkeste hareket
Neye el sürse bereket

Korku geçmezdi kapısından
Dev gibi dururdu dünyaya karşı
Kolay mı Rıza Çavuş’un karısı

II.

Kop’tan Çanakkale’ye
Dolanır altı cephe
Vurulur atarken tan
Düşer yere vatan vatan
Bir kurşun topuğundan
Bir kurşun yer alnından

Derdest edilir ’Urus’ askerlerince
Gözleri açılır Senpetersburg’a girince

Ayakları günlerdir çıplak
Bedeni yaralı yorgun
Yıllara dargın
Ve bitmeyen sürgün

Otururken bir dağ gibi çökerdi
Batum derdi arkası gelmezdi
İnceden kar yağardı
O hep ağlardı

Geride ne ev kalmış ne ocak
Ne karısı ne kap-kacak
Ne çocuktan oyuncak

Gözleri hep ıraklara bakardı
Tepeden tırnağa vakardı

Bir eylül sabahı
Elini alnına koydu
Bir sarma tütün doladı
Bir topuğuna baktı

Bütün geçmişi yaktı

Bir yanık yürek
Bir avuç kül bıraktı



Hayrettin YAZICI