Bir gün sen çıktın geldin, daha öncekilerin ve hiç bir kimsenin asla dolduramayacağı bir boşluğa dokundun bende, içimde benim bile haberdar olmadığım bir yere.. Bana eksik yanimi gösterdin; Sadece seninle kapanacak bir yaraya.."Bak" dedin "iste tam burası.. burası benim evim artık" der gibiydi bana gelisin. Yüreğimin bütün kapılarını açtım sana.
Simdi öyle yanılgılar ortasindayım ki, her hatırlayış yeni bir yalnızlık oluveriyor. Oysa sende bir hayal bile olmadım hiç..iste buna kırıldım hep. Hiç hevesle yazdığın kadın
olmadım. Uyanır uyanmaz sesini duymak istediğin ben degildim, mutsuz uyuduğum gecenin sabahında mutlu olayım diye uzun uzun yazılar yazmadın..Sen bende ne kadar her şey sen, bende sende bir o kadar hiçtim. Ben çok kez ağladım . Ciğerlerim boğazlarımdan koparcasına ağladım. Odalardan tasarcasına. Aynalara tükürerek, yorganı Isırarak, banyoda yerlere vurarak ağladım ve çoğu zamanlarda ise ağlayarak huzurlu bi sekilde uyudum. Kaç kez ağzımı kapatarak uyudum hiç saymadım ama ben o yıkıntıdan ayağa kalktım.
Kabullendim..Ama merak ediyorum, ben en kötü zamanımdayken sen neredeydin? Yanımda olmanı istedim, istedim çünkü ben aska degil sana inanmıstım.
Ilk defa kisa kesiyorum seni.
Ne garip degil mi?
Cok zoruma gitti.
Anlata anlata bitiremediğim seni
ilk defa kısa kestim.
BUDA SENİN AYIBIN OLSUN..