eylül’de gelme


başımı kaldırınca fark ettim
göğün avlusu maviymiş
bütün hüzünler sarı


yüzümü aynalar keser sarıya
gözlerin gözlerimden sararır
sen sararan yaprakları görürsün
aslında baharda yeşeren umutlardır sararan


eylül’de;

güneş yorgunluğunu
bulutlar gözyaşlarını
ağaçlar yapraklarını
demir pasını kusar
bense çiğnenilmiş ömürleri kusarım

resim çizsem hep potin
şiir yazsam hep hüzün
türkü söylesem hep ağıt olur

uyuyamam
kelepçelendi uykularım
darağaçları girer rüyalarıma
ağlayamam
ağlarsam bir nesil utanır benden

umuda pusudur eylül
ayaklarımın altındaki kan kınalı tuz
bozkırdaki ağaçsız güz
kuşlarda göç
sarıda ruhsal bir öçtür

gökyüzünden gözyaşı sağdım
söz düştü
yenildim anne
gönderdiğin mektupları öp
eylüller’de sararım yaralarıma



eylül’de gelme
anlasana eylül bizde hüzün
biz eylül’den sürgünüz











02/09/08-Antalya
Sıtkı Özkaya