Eylül vurdu içimdeki acıya
Rüzgar savurdu kafdağına nasılsa
Sessizliğimin cehennemindeyim asıl
Unutsun beni sevda yüklü gemiler
Yutar okyanuslar varlığımı
Uzar gider girdaplarda acılar.

Unutun beni hücrelerin çarmıhında
Ya da müebbet bir zındanda
Nasılsa mahkum ettiniz gözlerimi
Yüklediniz suçluların bile hatalarını
Artık rahat mı içiniz... karanlıklarınız ?
Damla damla yok ettiniz inançlarımı
Tutuklu yüreklerin ıstıraplarınlarında

Bana ışıklar yasaksa ; sizden gelmesin
O sizin kirli vicdanlarınızdaki ışıktan
İstemiyorum; karanlığımda yeterim ben
İçimdeki tertemiz duygularımın Güneş’i ışır
Kopardınız çiçeklerimi de benden
Sıralarımda bekleyen onca çiçekler gibi
Gözlerimdeki ışıklarıma hasret ettiniz
Aç ruhlarıındaki açlığa kördü gözleriniz.

Haklısınız ; tek suçlu bendim ya da benim gibiler
Sessiz sessiz aktı camlardaki damlalarla
Aktı sağnaklarım habersizdiniz
Nasıldı yaşam hevesim, ne bilirdiniz
Korkularımın karanlığında bıraktınız beni
Ezdiniz çiçekler gibi ayaklar altında
Gözlerimin siyahında yitirdiniz
Benliğinizdeki bir tutamda varsa
Tüm iyi niyeti
Uzatmayın ellerinizi de istemiyorum
Sen sanmıştım; içimdeki acıya ses
Sensizliğimin meğer
Cehennemindeymişim.
*

Günay Koçak 9.10.2022