Bir gün veda ederken bana
Gözlerim gözlerine hesap sorsun
Her baktığım yokluğunun köşesinde
Buruk bir yalnızlık seyrettiğim
Bu soluk resminin yansıdığı
Çerçevenin sırlarını
Hüzün sarmış akşamlarımda
Her sessizliğime
Hayalin sinmiş ıssız odamda

Karanlık gelip oturmuş her köşeye
Nedir duyduğum bu ürperti içimde
Pencereden seyrettiğim hayalin
Yansıyan kanlı gözlerime
Yorgun sokak lambaları göz kırpıyor
Bu garip kimsesizliğime

İçimde senle yaşarken
Nefesini hissettim sanki o an
Hiç gitmemişti ellerin ellerimden
Sensiz sabahları hiç düşünmemiştim ben
Güneş sıcağı sarılmaların şimdi yoktu
Ve sensiz uykularım hep bir kabustu
Biliyorum insafsızdı gece

Geldiğinde korkunç olmayacak
Karanlığı gecelerin
Her güne seninle başlıyor hecelerim
Adınsa besmeleden sonra ruhumda
Ağladım hep yokluğunda
Bir yetim çocuk gibi
Trenler geçer gözlerimden uzak
Gurbet yitiği anılar ağlaşır vagonlarda

Kayboldum sen gidince
Sokaklarımda yittim, yolumu yitirdim
Umutlarla sordum seni, canlı cansız her şeye
Düşen sarı yaprağa sordum
Saçlarıma yağan yağmura
Ay’a Güneş’e sordum
Gökte uçan kuşlarla selam gönderdim
Bezdirdim sorularımla her nesneyi...

Sen sandım her çalınan kapıyı
Karşımda gülen gözlerini bulacağım diye
Olmadı ; olamadı siyah gözlüm
Sus dedim yüreğime incinme
Duygularımı idam ettim
Bir sabahın ilk ışığında
Vazgeçtim direnmekten
Tüm sinirleri alınmış bir diş gibi
Acısız, aç,bir noktada bakışları

Bu gün ilk defa gelip kalbime
Bir mesaj attığını hissettim
Tıpkı Yakup’un hissettiği gibi
Yusuf’un kokusunu
Yokluğunun tokat vurduğu akşamlarıma
Gül kokusu yayıldı, güller içinde rüyam
Ey sensiz sevemediğim ama seninle
Gözleri gecem, ismine gül dediğim
Hasretimin duaları... soldurma düşlerimi
Bin damla hüzün şimdi
Gözlerimdeki yokluğun !!!


Günay Koçak 24.Eylül.2022