takvimlerden düşen
hüzünle
ömür serzenişte.
mevsimlerden eylül,
gönül çekiyor
kürekleri
aheste.
dünya bir
girdap teknesinde
yüzüyor
garabete...
insanlığın us’una yürüyor
bilinmeyen
bir zümre...
sancılı efkar
doğar
uyumayan
gözlerde ..
gecenin
karanlığa iltica
saati hep ye’sle .
müphem
bir âtiye
bakıyorum
muğlak düşüncelerle....
menfur saldırılar
ego denen
benlikleri yesertmiş..
merhamet algısı
herkes için
bir nimetmiş.
kullanımı
insana zahmetmiş.
dostluk ,arkadaşlık
siyah tüllere
sarılı sahtelikmiş.
insanları tanıdıkça
yalnızlığı
er kişi dost
edinmiş...
bu çağa
aklım bir türlü
ermiyor .
herkes birbirinin
kabrini
kazıyor.
üzmek,
sindirmek,
tecessüs
kanımıza,
tahtımıza
kuruluyor.
her yüze
güleni
insan "insan"
sanıyor .
yalnızlık hiraya
dönüş ,
nasıl da öz
toprağına
vatanına
çekiliyor..
mevsim yalnızlık !
öznesi insan !
yüklemi ,
hala oturtamadım .
cümlelerim devrik ,
kelimelerim kifayetsiz .
yine anlatamadım
anlaşılamadım.
imleçler zamana
ağlar, mekana sığamaz
o yüzden
kan damlayan
kalemimden
şiirler yazamadım...



Meryem Karapınar