özledim
ömrün bana giydirdiklerinde
bir kardelen çiçeğiyle sevişmeyi


o zaman
sokaklar dar gelmiyordu üzerime
gökyüzünün düşen dağları vardı yankıda
çocukluk üstü yaşım
sımsıkı tuttuğum toynakları vardı
akşamların.
tren yolculuğu yaparken
kanatlarımda ay
kınından çıkarmıyordu
ölümü

şükür bir gölgede uyuyordum


şehirlerin dilinde paslandım
en tarihi koyaklarda/
depremlerde/çadırlarda
üç/beş arkadaştık
bazen daha kalaba
bazen daha yalnız
uzanırken uçurtma gibi günler
yaşamdan geçen notaların
isimleri vardı
göçebe bir hayatken
babamın gözünde
sessiz bir yağmur gibi geçiyorum
tarihten

bu yüzden
rüzgarları iyi tanırım
adresleri ve takıldığım
çocukları...


içimde
yığınca kitaplar
masallar/uçurumlar
gelip gölgeme oturunca
tuhaf ve uzak çığlıktı
tuvalde.
yüzü vardı hepsinin
köşelerde
benim gibi büyüyünce
gölgeler
hiçbiri oyun oynamadı
aynalara sığmayan dökümler
çoğalarak giriyordu
güneşe...


düşümü sulayanlar
boy gösteren topraklarda
olgun dokunmalarla sarar
dünyamı
pekala/ama
imge/m başkaydı benim
vapurlarda
kuş sesleri/
kına kokan bir anı
bir şehir
şehirler/ki
elimi tuttular
dağılsa sesim dizimin üstüne
bütün renklerini görürdüm
doğanın.


aşk mı
sadece sessizlikte/
nabzımda ve yoktular
var olan ben/herkeste vardı

bende herkes yokken
kıyısız okyanuslar nasıldı
bilmiyorum


şimdi
düşüncemin pınarını yudumlarken
bahçe açıyorum
evet
karanlık yoktu o
zaman da
vermedim dudaklarımı
ağız dolusu pencerelere
belkide en koyu kızılıydı
saksıda yetişen
çiçeğin...


kentin görüntüsü değiştikçe
gözlerimde
ve büyüdükçe gürültülerin
parmaklarında
çekerdim suları kumsala

şimdi

vakit su

vakit aşk

anlatsın sevdiğini biri

....