geçmişin ayak izlerine basmaktan vazgeç
ellerimi bırakma
duy beni demiştim
oysa ki



......



ağlayan kederimi susturup
karbeyaz elbisemle gidiyorum
gözyaşlarımı heybeme kusturup
anadan üryan gülüyorum
heyhat ne kadar da mesut ve bahtiyârım
kahkăhalarım arşı âlăyı aşmış
zil çalıyor şiirimin püsküllü etekleri
hadi çal çal
en neşeli şarkıyı mezarcı




birgün olmaz isem o durakta, o han’da
hiç arayıp sormaz isem oralarda, buralarda
adıma vetdiğin çicekler gibi solar isem balkonunda, bağrında
hiç üzülme kına yakarlar ise sağında, solunda
bir garip yolcuydu der , geçersin



bir gülücüğü çok gördün sağlığımda, varlığımda
hiç sebepsiz yere kırdın beni dost, düşman nazarında
feyad-ü figân eden cümlelerimin
kadersiz kimliğimin
nabzını kesip
g i d i y o r u m ....








Nagişce
Kendimce karamalarım sabahın erken saatlerinde