Kendimize giden yol bu kadar uzun olmayacaktı..yollar yuvarlak olmasaydı.

İyi ki şiir var..bozuk pusula gibi.

Tebrikler güzellik

Bismillah
....

Şairin şiirleriyle tanışıklığımız hepimizin aşağı yukarı aynı tarihlerdeydi .O günden bu güne değişen hiçbir şey yok.
Anlaşılan o ki, o bi tarafta, biz bi tarafta şiirin savaşını veriyoruz yine.

Herkes şiir arzını daralttıkça, o daha da genişletiyor!

Herkesin herkesleştiği bi dönemde hiçkimse bizim farkımıza varamazken, Onun tarzı hep en yükseklerden el sallamaya, göz kırpmaya devam ediyor..
Hangi dalda boy gösterirseniz gösterin değişmiyor bu kural..Farkınızı ortaya koyacaksınız ki daha çok fark edilesiniz ve daha çok dikkatleri üzerinize çekesiniz..demeye getiren bir şiir anlayışı var şairin.

Daha iyi şirler, inanmanın, hiç vaz geçmemenin, kendi menkul duruşunu hiç bozmamanın sonucunda ortaya çıkıyor. Sanmayın ki eline kalemi alan herkes şairdir!..

Şiir şiir gezip de kelimeler içinde boğulan nice ölülerimiz var bizim!

Hangi şair içine inip de içini işiten bir kalemin önünde ruhunu tütsüleyip yakmaz ki?

Bazen sıcacık bir tebessüme,
bazen rüzgârla örtüsüz gelen karşılıksız bir selamın kokusuna, ılık bir ıslığa, bir dokunuşa/ samimi bir ele, k/özlenmiş bahar türkülerine ne kadar çok ihtiyaç duyuyor insan değil mi.Yoksa nasıl yıkılır o karanlık duvarlar?..
Yoksa nasıl menziliyle tamam olsun o niyet edilen hayâller, o kıyama duran gerçekler, secdesiyle öpüşen o
teslimiyetler!..

Şiirin, biraz kilitli ama sırlarla dolu o kozmik yapısı, sembol zenginliği bilinçaltını birazcık zorlasa da, ritmiyle, ilk söyleyiş güzelliğiyle insanı içine hapseden bir havası ve dokusu var.

Düşsellik yolculuğu için hazırlanan o meşhur kayığa bindim, sonsuz enginliklere yürek çekip ıslak ve iyotlu bir tangoya hazır ettim kendimi ben de.

Önceki şiirlerinde olduğu gibi bu şiirde de dil, kendine yeni kostümler(anlamlar) seçiyor.

Acılar, özlemler çamurdan kulelerde umuda vucut buluyor kendine.
Bir yerden sonra kendine dönmenin hüsranı,
yalnızlık ve yalnızlığın kozasına lehimlenen o kırık dökük günler için kaç ömür adanmış, kaç özlem elini açmış inşirah dilenmiş o üveysi kar ayazlarından!

Özlemek, koca bir boşluğun şiirsel eziyeti, özlemek bir yangın müptelası.
Dizeler kj tık nefes..

Yürek durmuyor, dil usanmıyor işte beklenenin zorluğunu yaza yaza sulara..

Şiir, keskin mavisiyle yıkıp alabora ediyor..
Hüzün ki pırıl pırıl geçiyor aklın köprüsünden.

Şiir ki, klasik algıları bir yana bırakarak kendi bilgeliği içinde, kendi yaratıcı düşünsel kavramlarıyla ziyafete hazır ediyor, teşrif edileni fazlasıyla doyuruyor vesselam.

Öyle değil mi şiirdaşım?!..

Tebrikle ve
Tebessümle

Kutladım.

İçimizdeki çocuk baş tacı.

Ve kalbimiz; bildiklerimiz ve beklediğimiz her neyse şiirle ne kadar yakın.

Selam