Doğallığımdan koptuğum bir vakit,
Uykudan muhaf tutulmuştu gözlerim
Sigaram dudaklarımla kardeş olmuş,
Esir kalmıştı cesaret benliğimde
Duvarlarda taht kuran vecizeler,
’Dur’ demişlerdi uysalca
Bana beni anlatmışlardı
Oysa kopmuştum kendimden
Zihnimde siyahi düşüncelerin yası
Yüreğimde coşkun bir deniz edası
Ve gözlerimde figan etme arzusu
’Dur’ denilemezdi bana bu halde
Kurbandı artık dilim yüreğime
Artık özlemiştim seni delice
Keskin bir namlu gibiydim yeryüzünde
Dikilmiştim karşısına o arsız yapının
Öylesine istemiştim ki seni görmeyi
Kusacaktım yüreğimdeki o deli ateşi
Fakat sessiz kalmıştı kapın
Penceren ellerine küsmüştü
Güneş hızlı doğmuştu çılgınlığıma inat
Durulmaya başlamıştım usul usul
Sonra yürümüştüm doğallığıma doğru
Belki de buydu,
Ayaklarımın en büyük kusuru
Haykırmalıydım sorgusuzca büyüyen sevdamı
Yankılarım duvarlarında gezinmeliydi
Sabahı bile ısıtmalıydı deli ateşim
Yıllar ağır geliyor
Beklemeliydim üç beş saat
Şimdi yeridir çığlıklarımın memat...

o.k.ş