Son günlerde
Üzerimde bir duygusallık var anne,
Neler gelmiyor ki aklıma
Mutsuz çocukluğum
Umutsuz gençliğim
Karamsar geçen okul yıllarım ve
Gurbete giderken sana belli etmeden ağladığım o günler,
Tutamıyorum kendimi anne,
Yazarken bile doluyor gözlerim
Aslında neden ağladığımı da bilmiyorum ya
Neyse
Sanırım özlemlerim ağır gelmeye başladı Düşünüyorum da
Ne çok özlemim varmış benim,
Yamalı pantolonunum
Tabanı delik kara lastiğim
Her sabah su içmeye götürdüğüm,
Yeni buzağılamış Aynagül’üm
Beyaz benekli kara feriğim
Daha filizken, bir gün meyve verir umuduyla suladığım
Armut ağacım
Ihlamur kokulu saf duygularım
Köy hayatım
İlkokul yıllarım benim,
Kara önlüğüm
Beyaz yakalığım
Ve kendimden büyük Bond çantam
Ne de saftık o yıllarda anne
Çocuk saflığı işte
Her sabah erken kalkıp
Okul yolunu tutardık
Okul çok uzaktaydı
Ve yokuştu yolları
Hatırlar mısın anne
Ablamla beni her sabah
Yolcu taşına kadar getirip bırakırdın
Ve arkamızdan okula varana kadar bakardın Gözlerinle korurdun bizi anne
Gözlerinle
Çantamıza koyduğun sıcak ekmek kokusu hâlâ burnumda
Yanında ceviz içi
Az da kokulu peynir
Öğlen yemeğimizdi bizim
Ne de lezzetliydi ama
Nasıl da iştahlı yerdik
Acıktım anne
Sana,
Babama acıktım,
Çilesi bitmez yollarıma,
Gaz lambasında okuduğum Türkçe kitabıma
Zor yıllarıma acıktım anne
Buğday başakları arasında dolaşan kargalara,
Yumurtalarımızı çalmaya çalışan saksağanlara
Ve Komuz’un ve Karabaş’ın havlamalarına acıktım,
Şimdi büyüdüm anne
Eşek kadar oldum
Okudum
Çocukken gittiğim okullara
Şimdi öğretmen olarak gidiyorum
Öğrencilerim var benim ufak tefek
Çok tatlılar ama
Hele içlerinde biri var ki
Aynı ben
Yani çocukluğum
Sessiz,
İçine kapanık
Sorarsan konuşur
Sormazsan öylece oturur
Neyse anne
Şimdi köyümden çok uzaktayım
Büyükşehir diyorlar buraya
Evet, büyük ama
Bizim köyden büyük değil anne Sığamıyorum içine
Burada tahta evler de yok
Gövdesinden sakız topladığım
Çam ağaçlarım
Oyunlar oynadığım meşe palamutlarım Dallarına salıncak kurduğum
Dut ağacım da yok
İnsanlar çok ama
İnsanlık yok anne,
İnsanlık yok
Yalnızım anne
‘’Yalnızlığımın özlemek gibi bir anlamı var’’ demiş ya şair
İşte ondan anne
İşte ondan...( Alper Bahçeci )