Ben en az aydınlıklar kadar sevdim karanlıkları,
su kadar susuzluğu, tokluk kadar açlığı...

En az açık kapılar kadar sevdim kilitli kapıları,
denizler kadar kurak sahraları...

Mutluluklar kadar çok sevdim acıları,
gülümsemeler kadar da ağlamaları...

En çok çocukları sevdim ve hep çocuk kalanları.
En çok sevmeyi sevdim, hatta son kalan kırıntıları...

Buna rağmen öyle az sevebildim ki,
zamanı bir türlü sevmeye yetiremedim!
En az ulaşılmaz olan gibi ya da serçenin öleceğini bile bile akıttığı gözyaşları gibi...

Hayat doğmadan ölmek,
Ölmeden gömülmek,
Gömülmeden selası verilmek gibiyse eğer,
Tüm selalara "eyvallah" demek gibidir sevmelerim.

Bunca kirliliğe rağmen de hayata güzel bakıyorum.
Sakın ola bana "sen çok yaşa demeyin!
Çünkü ben çok yaşamak değil, sadece insanca yaşamak istiyorum.

Serpil Çavuşoğlu