Oysa güzel sözlerin büyülüsü şiirdi…
Hiç teselli etmiyor en gözde sözler beni!
Ne şiirler okudum, lakabım da şairdi;
Ahvalime bakan yok, görmüyor gözler beni…

Soğudum sözde dosttan, riyakârlık yapandan!
Geçilmiyor insanlık, hep paraya tapandan!
Bıktım desem yeridir, sureta göz kırpandan!
Nasıl merak etmeyim, kim sarar özler beni…

Hani nerde, haber yok, bir tek yardım edenim!
Kimseye laf etmeye yok en küçük nedenim!
Mevsimler mi değişti, buz gibi şu bedenim!
Ağustos ateşinde, ısıtmaz közler beni…

Yaş kemale erdikçe, takat kesilip gider!
İnsan ne eder, eder, hep kendisine eder!
Söyle ey yorgun gönül, yetmez mi bunca keder!
Yokuşu gözüm kesmez, ağlatır düzler beni…

Doğduğum mevsim kıştı, yer bembeyaz, gök ayaz!
Bahar insanlar için, zannımca bir imtiyaz!
Gönlüme göre asla, olmadı ki hiçbir yaz!
Geçtim bahardan, yazdan, acıtır güzler beni…

Zaman, az silse no’lur, maziden kalanları!
Belli etmiyor mu hiç, ak saçlar olanları!
Hatıralar, çıkarır açığa solanları!
Tam da bulmuştum derken, kaybetti izler beni…

Karaman-2022/07

Halil Şakir Taşçıoğlu