Ey yetim düşlerimin firari sevdası
Solup gittim sensiz,işte bak yine
Dalında inleyen bir kuru yaprağım ben.
Fersiz bir Ay’ım, karanlık deniz
Güneş bile doğmaz ufuklarıma
Nurunda teselli bulduğum sabah
Ayrılığında açtığın izleri siler
Bir gizli gamın saçtığı yaralarından
Geldiğinde ; ellerinden şifa bana
Ezelden beri aydınlık olan sen.

Sanıyorum serap çölde gördüğüm
Gözyaşlarım serinletmez, ateş kumları
Kumlarda kızgın gözyaşım ağlar.
Gecenin şarkısı teselli değil
Senden uzaklığın, mateminin.
Ağlayan güllerinin şebnemleri ;
Bir hikaye anlatır bana bakan resmine
Dinler mi, duyar mı kalbin ?
Hadi söyle; gel rüyama yine
Öyle muhtacım şimdi bil ki
Rüyada bile ellerini öpmeye.

Öyle geçti ki sensiz, acı bir romandı
Mecnun bir bülbüldü kalbim kavrulan.
Gecenin kederlerine, şafağın erişilmezliğine
Kapılıp eriyen bir ruh... bana verdiğin
Serabın aldatışı ile geçti,aylardan aylar...
Belki uzaklardan da uzaktı ellerin, gözlerin
Bir rüyaydı hayat, uyumak sessizlik beldesi.

Olmayacak hayaller kuran yaralı .... da
Yıldız mahşeriydi, ağlayan gözlerimden düşen.
Yalanlarına kapıldım,yılanlardan korktum.
Hangi el tutunduğum,dikenler sarılı gül mü ?
Yılanlara sarıldığım deniz mi ?

Gece uğuldayan rüzgar... korkulu
Hüznü içimde sensizliğin
Dayanıyor bu yüzden
Korkulu düşlere,yılanlı mahşere ...
Bu yüzden ;
Gizli bir el, Eylül’ün müjdesi
Ağlayan gözyaşım ...
Bir keder rengi her bir damlası.
Dua eden bir ahenk ti
Yeniden dirilişe...
*

Günay Koçak 03.07.2022