Unuttum sensiz rengini sabahların
Simsiyah gecelerden perişan geldim.
Sildim hafızamdan dost sandığım isimleri
Seninle karanlığa atılışımı yazdım.

O uzak kentte mavi üveyikler uçardı
Özlem şarkıları söyleyen.
Gurbet akşamlarının gözü yaşlı denizi vardı
Sokaklarında acı ile koşturan.

Sensiz de geçiyor mevsimler... ama hep kış
İçimde başladı isyanları sensizliğin.
Bir yığın kırık umut gölgeler ışıklarımı
Ve omuzlarımda en ağır yükü yalnızlığın.

Dayanılmaz çıkmazlardayım
Acıtıyor her gülüşün aynalarda içimi.
Kırık bir şarkı gibi gülüşlerini
Kulaklarımda saklayacağım.

Duysam dudaklarından bir çift sözünü
Bir duyabilsem
Çiçekler fışkırırdı parmak uçlarımda
Yağmurlar yağardı o ebemkuşaklı
Mor bulutlar gülümserdi gözlerime
Güneş penceremden bakardı
Şimdi nerede o hatıralarım...
Bana yoksa küstüler mi ne ?..

Kan rengi akşamları aldım da geldim
Acı bir gülümseme dudaklarımda yüklendiğim.
İçinden çıkamadım ayrılıkların
Hazan bestesini okuyor şimdi
Yarım kalmış hıçkırıkların...


Günay Koçak 02.07.2022