-Bir çocuğun sesi dünyanın gürültüsünden büyüktür -


bir çocuk gidiyor
İçimizden
cam kırıklarıyla dolu kalbinden
bir anne
aynalarda kendini arıyor


hayat
bir anlığına tuttu elinden
sonra bıraktı
deniz çekildi
ölüm kaldı kıyıda
hekimler geç kaldı
kalabalık yüzünü unuttu
günahsızlık öylece ağladı


Yetimdin Azelya
sen gidince fesleğenler sustu
bir hüzün eğildi duvarlara
adını söyledi rüzgâr
duymadık
bir sessizlik çöktü sanki
Tanrı bile konuşmaktan vazgeçti


kiim bilir
neler sakladın yüreğinde
belki bir kuş sesi
belki yarım kalmış bir gülüş
uzanma göğe orası da yorgun
kalk
seni bekliyor büyümeler


yüzün hala ışıyordu
kurşun yönünü şaşırdığında
aydınlıkların çalındı
ellerin hâlâ körpe
saçların-
bir sessizliğin yankısı artık
ayaz gölgeni öpüyor
her gece
kar yağıyor
gözlerinin içine


çiçekler unuttu renkleri
Işık küstü pencerelere
oysa
bahar kokardı düşlerin
şimdi
uçurum kenarında açan tek bir çiçek var:
Azelya.


Meltem Kınıc