Anamdan doğalı içim yaralı
Kader defterim yazmış karalı
Dost bildiklerim durdu aralı.
Dostluk kimine yeter, kimine yetmiyor.

Ekmek aş diyerek dolandım.
Gençlik hiç bitmeyecek sandım
Yoruldum şimdi yaya kaldım.
Ömür kimine yeter, kimine yetmiyor.

Ev kurdum ocak yaktım tütmüyor.
Çok insanlar gördüm sözün tutmuyor
Çoğu aç olsada, bazın gözün doymuyor.
Ekmek kimine yeter, kimine yetmiyor.

Yaradanım yaratmış uzun ile kısayı.
Sardıramadım gönlümdeki yarayı.
Sevdiğim tercih etti kirli parayı
Para kimine yeter, kimine yetmiyor.

Diyorlar ki dünya malı dünya da kalır.
Kalır madem, insan oğlu niye çalışır?
Gönül sızlar, sızlar.. Sonunda oda alışır.
Mal mülk kimine yetiyor, kimine yetmiyor.

Cahilim çözemedim, dünya düzenini
Bana hep yokuşlar, sana ise engini
Ben bulamadım, sen buldun mu dengini?
Sevda kimine yeter, kimine yetmiyor.

İnsanlık ölmüş, zalimlerse çok yaşar.
Yüreğim bendi doldu, dışıma taşar.
Mecnun görse, Leyla’nın haline şaşar.
Aşk kimine yeter, kimine yetmiyor.

Diyorlar ki, aşk düşmüş divane Şenol’sun
Bir canım var alda oda senin olsun.
Ben ölüyom, senin gönlün şen olsun.
Dünya kimine yeter, kimine yetmiyor.