O kadar çok soğudum ki insan senden
buz tutmuş yüreğimde
cehennem ateşi yaksan
yine de ısınmaz artık
üşüyen bedenim can çekiştim
yüreğimin en derinliklerinden artık sevgiye atmaz yüreğim
kimse farkında olmadı oysa üşüdüğümün yorulduğumun
kimse farkında değildi kimsesizliğimin
ne çok acı verdiniz seven yüreğime
ne çok yerle bir edip parçalara ayırdınız
oysa bir dünyaydınız benim gözümde yerlere göklere sığdıramadığım
kimsesizliğimin sahibiydiniz
ben deniz oldum kucak açtım size
ama siz içindeki balıkları öldürdürdünüz
oysa ne kadar büyük bir değerle büyütmüştüm
sevgiyle nefret tohumlarınızı üzerime serptiniz
şimdi yüreğimi de alıp gidiyorum buralardan
bir daha güvenmeyecek kimseye
kökünü kestiniz, dallarımın kuruttunuz her seferinde
ben yeşerdikçe
yapmayın günahtır demedim bile
toparlayamam artık yüreğim
seni biliyorum bir dahasına gücün kalmadı
soldu çiçeklerim şarkıların sesi kısıldı şiirlerim yarım kaldı
gitmek istiyorum yüreğim artık bir daha geri dönmek istemeden
acılarımı alarak yüreğime
kan damlayarak gitmek
ve bir daha asla geri dönmemek üzere gitmek
Meryem Şahin Alhan