Ey dünya!
Bâki kalacağım, sanma.
Geçerken uğradım sana .
Yalnızca....

Bekleyen insanları gördüm
Kuyruklarda .
Mazlum olan coğrafya da .
Sınırlarda .
Özgürlüğe susamışlar.
Hasret kaderleri olmuş hayal kuramazlar ütopyada.
....

Ölümü gördüm .
Ağır ağır
Sabırlı adımlarla yürüyen
Ve
Yaşamın kıyısından döndüren .
Ölümün soğuk yüzünü
Mazlumun yüzünde gördüm .
Eğreti duran ....
.....
Dikenli teller gördüm
Gönülleri birbirinden ayıran .
Kanayan ,susayan, haykıran.
İnsanları gördüm sol tarafını yaralayan ve sarmalayan...
..
Ben Anadolum’da
Aşıklar gördüm.
Yarenlik yapan ,gönül kazanan.
Sevgi özüyle yoğrulan hikmetli kandiller gördüm
Kendini adayan ...
.....
Kadınlar gördüm her daim
Aşka ,sevgiye kanan ..
Kırılmış bir cam parçası gibi gönüllerini kanatan...
"Teşhir"edilmeden kutsal kimliğiyle dik duran.
Nice adam gibi kadın gördüm.
Çağın hastalığı hayasızlığı çirkin sayan .
Nice Şifa hatunlar gördüm
Hz Ömer’in şurasında konuşan ....
.....
Yıldızlar gördüm.
Gökyüzünden kayan
Cehalet kuyularını imha edip
Ûmranlasmayı planlayan.
Medeniyetin özü olan hikmetle yoğrulan .
Mana ikliminde ilahi çağrılara bağlanan ..
İlim,irfan,hikmet yağmuruyla gönüllere yağan ..
Nesiller gördüm.
İlim’le bakış.
İrfan’a akış
Hikmet’le varış olan önderler....

...
Doğmamış çocuklar gördüm..
Korkmuş!
Saklanmış !
Hain pusulardan kacarcasina ..
Analarının merhameti ve korunaklı karınlarında ..
.....
Silahla oynayan çocuklar gördüm .
Kalemi bırakıp karanlığa düşen.
Oyuncak bulamayınca
Silahlarla ilmi kurşunlayan
Yarınlara kurşun atan .
Çocuklar gördüm ağlayan....
.....
Ve
Kaybolan insanlığı gördüm .
Kanayan gönüllerin sessizliğinde.
Mezar gibiydi sesleri örtülmüş toprak gibi üzerlerine..
Kâinatı kımıldatmayan.
...
Dünya ben seni hep gördüm .
Hayatın rahatı başlangıcı ve sonundadır .
Huzur bulacağın yer ana kucağı ve mezardır..
(Bir düşünürün sözü)

Meryem Karapınar