Edepsizlık özündeymiş hiç kimseyi tınlamazsın,
Her lafa maydanoz olup burnunu sokma be komşu!
Hayatımdan silsem seni, kulağımda çınlamazsın,
İnsanlık senin neyine, kafana takma be komşu!

Hava atıp böbürlenme varlığın çok diye azma.
Evden eve laf taşıyıp ucuz hikayeler yazma.
Cazgırlığın bize sökmez, sakın kuyumuzu kazma,
Hatırşinas komşuların gönlünü yıkma be komşu!

Mayayı hiç düşünmeden, sütçüden taze süt aldım.
Komşunda vardır dediler bir koşu kapını çaldım.
Yüzün sirke satıyordu bu haline şaştım kaldım,
Verdiğin bir fincan yoğurt başıma kakma be komşu!

Akut migren ağrısıydı, mevsim yazdı vakit dardı,
Mahalleyi kızıl közde keskin et kokusu sardı.
Yakanlar olduğu kadar yakamayanlar da vardı,
Bencillik düşünmüyorsan mangalı yakma be komşu!

Ayakkabın dış kapıda çamurludur kalır izin.
Görgüsüzlük had safhada utanmazsın yoktur gizin!
Kimse yardımına koşmaz, düşer kanatırsan dizin,
Çöplerini kutusundan dışarı dökme be komşu!

Kıymetimi bilmez isen; yalnızlıkla barışırsın,
Rüzgarda tel tel uçuşan saçlarıma karışırsın.
Yakışmayan taytı giyip, neden benle yarışırsın?
Perdelerin arkasına gizlenip bakma be komşu!

Koskocaman göbeğinle bikini giyip yüzersin!
Yakışmıyor giyme desem, dudaklarını büzersin!
Manken duruşlu kızları, tavır takınıp süzersin,
Yüzünde maske takılı, gülüşün çakma be komşu!

Gecenin bir yarısında, terliğini gezdirirsin,
Takur tukur seslerinle beni candan bezdirirsin.
Öfke nöbetim tutarsa, küfürleri dizdirirsin,
Sabır taşı çatlayacak, canımı sıkma be komşu!

Balkonundan silkelersin, özür bile dilemezsin!
Yüksek sesle müzik dinler, hasta varmı bilemezsin.
Ağzınla kuş tutsan bile gerçekleri silemezsin,
Sevgi dolu yürekleri, yerinden sökme be komşu!

Öznur KARAMAN cemre2