Akıp gitti günler...Halka, halka boynuma dolandı zaman
Halkalar çoğaldı, ben eksildim, ben yoruldum
Hayatın fukarası oldum 21.yüzyılda
Akreple yelkovan arasında döndüm, durdum!..
Bayram geldi dediler, erkenden kalktım
Gün uzun, hayat uzun olsun ve ilk öpen ben olayım
Annemin, babamın elini, dedim uzandım ellerine, elleri yoktu annemin
Uzandım ellerine, elleri yoktu babamın
Hem öksüz, hem yetimin bayramı olur mu, dedim
Susturdum sevincimi, gülmeyi yasakladım dudağıma
Ağlayan iki gözü, kederli bir yüzü, tanıştırdım bayramla
Annesiz, babasız bir bayram, benim neyime, dedim
Ve kapattım kapıyı bayramın yüzüne!..

Zaten tadı da yoktu bu yıl, şekerin , şerbetin
Öyle baklavalar, börekler de yapılmadı evlerde
Açlıkla, yoksullukla savaşıyor insanlar
Kalmadı kimsede huzur, başka bir bayrama ertelendi sevinçler
Harçlık veremedi torunlarına dedeler, çocuklarına babalar
Yalandı sanki bu bayram , şeker de toplayamadı çocuklar...

Bu yüzden keyfi kaçtı, sessizce, sırtını dönüp gitti bayram
Giderken de en üzgün, en utangaç halini giyinmişti
Bu yokluk, bu yoksulluk başını önüne düşürmüştü bayramın
Şeker Bayramı değil, yoksulluğun bayramı olmuştu zaman
Ve ben gecenin ayazında çok üşümüştüm annemsiz-babamsız
Ve baharda, hiç bu kadar soğuk olmamıştı bayramlar!..

Rukiye Çelik
2 Mayıs 2022/Ankara