“Ölmekten değil, sizi bir daha görememekten korkuyorum
Bu yüzden de, biraz daha yaşamak istiyorum” derdin annem.
Biliyor musun, bugün ayın onsekizi, tam sekiz ay oldu, acıyı büyüttüğüm...

Zincir yaptım sensiz geçen zamanlardan, gözyaşımdan
Taktım boynuma, birikmiş hüzünlerimi yüzüme süre süre
Halkalar çoğaldı, zincir uzadı, ben eksildim
Baktığım, dokunduğum her şey sen oldu
Kederim, uzun gecelere acıklı bir masal, ben hazan ...

Her sabah kahvaltı masasında, hayalinle konuşuyorum
İçimdeki yangına bardak bardak su taşıyorum
Kendimi kandırıyorum, kendime yalan söylüyorum
Hatta masaya bir çatal, bir bıçak, boş bir tabak
Bir de elin yanmasın diye kulplu, kalın bardağını da koyuyorum
Ekmeği de ısıtıyorum, kurutup, yakmadan
Çift minderli sandalyen de hazır. Sesleniyorum sana:
“anneciğim kahvaltı hazır, hadi çayını soğutma”
Ama sesim, sesimde boğuluyor, çağrım suskun
Gelmiyorsun, ses de, nefes de vermiyorsun
O zaman anlıyorum ki, canım vazgeçmiş canından
Bir melek sesleniyor uzaklardan, ta derinden:
“Anneniz artık bizim misafirimiz, içiniz rahat olsun”...
Ey güzel annem, böyle mi konuşmuştuk seninle
Neden gittin, yalnızlığımı çoğalttın, cismin yok artık yanımda
Ama sen hep kalbimde, ruhumda var olacaksın
Ve ben, her sabah bardağına çayını koyacağım
Kahvaltıda seni bekliyor olacağım...
Canım annem, nurlar içinde uyu...

Rukiye Çelik/18 Nisan 2022