Önce trenin pencere camindan  gözlerini kıpırdatmadan bakışı ,gözlerinin buğusu ve akan bir damla yaşını silmemesi  derinden etkilemişti.

Belliki yine yorulmuş ve yine o cevap veremediği nedenlere dolu olan sorularını  yada anlam veremediği bu dünyaya neden geldiğini düşünüyordu.

Bir an başını kaldırdı etrafına baktı . Sanki hayatının o anki ona verdiği nöbetinden uyanmış gibiydi.

Çevresindekileri süzdü ve yer verebileceği biri varmı diye bakındı .

Yüzünde kuruyan damlanın rahatsızlığına aldırmadan tekrar uzun ,uzun dalarak gözlerinden bir film şeridi gibi akıp giden hayatını izlemeye devam etti.

Ben  ise sadece onu pür dikkat izliyordum..

Onu yalnız ben görebiliyordum kalabalığın arasında .
Kendini   yalniz hisettiği o an, belki sadece bir tek ben ona yakındım.

ilkveson