1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
307
Okunma
Zencefil sarısı bulutlar vardı eskiden
Yüz hatları, o zaman masum çizgiler taşırdı
Keskin keskin gülüşler vururdu pencerelere
Kelebekler, baharlara daha çabuk ulaşırdı
Bahaneler kaylule arasıydı; yatırlır, kalkılırdı
Bakışlarda uzaklar ile tanışmak yoktu ki
Dostluklar, güzel insanlar ile tartılırdı
Güzel insanlar o kadar çoktu ki...
Çocuklar, gülüşüyle temizlerdi kirli sokakları
Soğuk duvarlara yabancılardı
Tamir ederken güneş karanlıkları
Bütün çıkılmazlardan çıkarlardı
Şimdi, bakıyorum da; herkes telaştan yana
Yıkılan gönülleri, kim tamir ediyor
İnsanlar, sahte uğraştan yana
Yıkan, acıyı yıkılana devrediyor
Ne gülüşü kaldı çocukların, nede temiz sokaklar
Zencefil sarısı bulutlar yok artık
Vuslata galip geldi, firaklar
Ağaçlar devrildi, baharlar kuru kök artık
5.0
100% (2)
Cevap Yaz